PL Powłoka kołnierza zawór kulowy jest rekonstruowany przez międzymetaliczną sieć złożoną w celu utworzenia warstwy interfejsu gradientu o wysokiej jakości, a jej zdolność przeciw wycięciu jest wykładniczo ulepszona w porównaniu z materiałem podstawowym. W ruchu wzajemnej o wysokiej częstotliwości tryb kontaktowy między mikro-ochronioną na powierzchni powłoki a parą uszczelniającą zmienia się z „twardego skrobania” na „ślizganie się zdominowane przez elastyczne odkształcenie”, zmniejszając ilość resztek metali wygenerowanych do mniej niż jednej dziesiątki pierwotnego procesu.
Polerowanie i powłoka o niskiej zawartości lustra stanowią system redukcji oporu z podwójnym trybem. Ten pierwszy zmniejsza lepką oporność poprzez zmniejszenie zaburzeń warstwy granicznej płynu, a drugi poprawia wydajność konwersji energii poprzez tłumienie wytwarzania ciepła ścinającego na stałej powierzchni styku. W warunkach różnicy wysokiej ciśnienia ten efekt synergiczny może zmniejszyć zużycie energii mechanizmu napędu o około jedną trzecią, jednocześnie kontrolując wzrost temperatury podłoża w ramach krytycznego progu, który nie wpływa na zmianę fazową materiału ciała zaworu.
Powlekanie zaworu kulowego kołnierza wywołuje mechanizm samozaparcia po miejscowym uszkodzeniu: bariera mikroelektrochemiczna powstaje na interfejsie między metalem podstawowym a powłoką, która hamuje penetrację i rozpowszechnianie środka żrączego w obszarze uszkodzonego, i w tym samym czasie, w tym samym czasie, w tym samym czasie, w tym samym czasie. W przypadku ekstremalnych cykli ciśnienia mechanizm ten może kilkakrotnie wydłużyć czas uszkodzenia uszczelnienia, a szybkość wycieku jest zawsze utrzymywana w ramach standardu zerowego poziomu dozwolonego przez projekt.
Powierzchnia lustra zaworu kulowego kołnierza zmniejsza energię powierzchniową, co utrudnia twarde cząstki w medium uzyskanie krytycznej siły kontaktowej wymaganej do osadzenia. W przypadku złożonych pożywek zawierających wielofazowe cząsteczki stałe, na powierzchni powłoki powstaje warstwa hamowania retencji cząstek o „efekcie lotosu”, która zmienia tryb uszkodzenia cząstek na powierzchni uszczelnienia z „efektu orki” na „tarcie toczącego”, w ten sposób znacznie przedłużając żywotność obsługi zaworu.
Zewnętrzna gęsta folia tlenku działa jako kwantowa bariera tunelowania elektronów, tłumiąc gęstość prądu korozji poniżej metastabilnego progu korozji materiału; Wewnętrzna strefa zniekształceń sieci blokuje ścieżkę propagacji łańcucha reakcji elektrochemicznej poprzez uchwycenie wolnych rodników w pożywce korozyjnej. Mechanizm ten zmniejsza prawdopodobieństwo awarii zastawki w wyjątkowo korozyjnych środowiskach do mniej niż jednego procentu w procesach konwencjonalnych.
